رابطه‌ی سیاست و جشن عروسی!

لطفا کمک کنید با هم مدل رقص هر یک از احزاب سیاسی را مشخص کنیم!
بنده شب گذشته در یک جلسه بسیار مهم بودم. البته فکر نکنید جلسه مهم فقط باید سیاسی باشد. نخیر. این جلسه یک جشن عروسی بود. البته عروسی ِعروسی هم که نه. حنابندان یا همان پسرنشان بود. آورده بودند پسر را رونمایی کنند. البته اهمیت این عروسی از این جهت بود که واقعا من را یاد معادلات سیاسی می‌انداخت و این حسن را داشت که کمی دو عرصه‌ی مهم عروسی و سیاسی‌کاری را در یک زمان واحد تجربه کنم. قاطی شدن عروسی و سیاست هم نوبر است. حالا باید حساب کرد که چه ربطی میان عروسی و سیاست است؟ یا عروسی‌ مثل سیاست یک جوری شده‌، یا سیاست مثل عروسی؛ بخصوص در ماههای گذشته که واقعا عرصه‌ی سیاسی مثل عروسی سرشار از شادی و بزن بکوب بوده است.

بی‌مناسبت ندیدم در راستای اینکه گویا فعالیت سیاسی این روزها از نان شب هم واجب‌تر است، ضمن شرکت در این جشن، یک تحلیل فرمالیستی – سیاسی از انواع رقص‌ها و مشابهت و ربط آنها با جناح‌های سیاسی ایران را ارائه کنم تا همه با هم بفهمیم که هر کدام از جناح‌های سیاسی اصلاح‌طلب، اصولگرا و میانه‌رو چطوری می‌رقصند؟ و هر کدام نقطه‌ی قوت‌شان کجاست؟ البته خودم هیچگونه نسبتی با رقص و قر و فر این حرفها ندارم! اصرار نکنید.
رقص‌ها را از نظر بدنی به سه دسته تقسیم می‌کنم: ۱-رفص پا ۲-رقص چهره! ۳-رقص کمر

۱- رقص پا
گروهی هستند که متخصص این نوع رقص هستند و چشم همه به پای اینهاست. اصلا معلوم نمی‌شود چکار می‌کنند. بدون اینکه زیاد جفتک چهار پا کنند، بصورت کششی و نرم حرکت می‌کنند و همه جا را زیر پا در می‌آورند. شاباش بگیر این گروه مناسب است و به مهمانان حال می‌دهد. عده‌ای معتقدند که این رقص وارداتی است و مال ما نیست این جنگولک بازی‌‌ها! آنها خوشان می‌گویند ما از دوره‌ی هخامنشیان رقص پا داشتیم. باید تکان خورد و از پا استفاده کرد. وگرنه دیگران می‌روند شاباش‌ها را جمع می‌کنند و سر ما کلاه می‌رود.

۲- رقص چهره
این گروه معلوم نیست اصلا چرا می‌آید وسط، حوصله‌ی مهمانان ها را سر می‌برد. اصلا یک تکان کوچولو به خودش نمی‌دهد. نه پایش را تکان می‌دهد، نه هیچیک از بخش‌های مربوطه را. نه جنبشی، نه حرکتی. اصراری هم ندارند که ثابت کنند تحرک‌شان زیاد است. می‌گویند همین است که هست! اینها تمام استعداشان را می‌ریزند در صدا و سیمایشان.  مدام قیافه‌شان را کج و کوله می‌کنند. لبخند ملیح که معمولا بهشان نمی‌آید، گاهی هم اخمی، لب و لوچه یک ور کردنی و هر از چند گاهی تولید اصوات عجیب و غریب و ایجاد آلودگی صوتی از جمله: آآآآه ه ه، بیا آآآآ ، بیا وسط! یعنی بیش از کارایی‌ هی آه و اوه می‌کنند!
معمولا این گروه طرفدار زیاد ندارد. بیرون هم نمی‌روند ماشاالله. یکی باید به زور آنها را به بیرون هدایت کند.

۳- رقص کمر
این گروه هم علاقمندانی دارد که با شعار «این کمره یا فنره، شا فنره» تشویق می‌شوند. شعار بی‌ربطی هم نیست از بس که این عزیزان همه سمتی می‌چرخند. این کمر همچون فنر به چپ، راست، پایین، بالا، شمال شرقی، شمال غربی، جنوب شرقی و غربی می‌چرخد. در واقع تمام هنر اینها به میانه‌ی آنهاست. تا کمرشان به سمتی می‌رود و مهمانان در آن ضلع می‌آیند حالش را ببرند، کمر به سمت دیگری می‌رود و تا حدودی این کمر تکلیف ندارد.

اما گروه ارکستر هم چشمشان به رقص اینها که می‌افتد، موسیقی‌شان شل و سفت می‌شود. یعنی بر اساس همان ضرب‌المثل «مستمع صاحب سخن را بر سر ذوق آورد» اینجا رقاص ارجمند مطربان را به ذوق یا حال بهم‌خوردگی می‌اندازد. موسیقی در زمانی که رقص پا و رقص کمر باشد، بسیار آدم را تشویق به اعمال ناپسندی همچون کف و سوت زدن می‌کند. بعد رقصندگان متهم می‌شوند که خوب به ساز اینها می‌رقصیدند و اصلا هر جنبشی مشکوک است.

حالا همه‌ی اجزای عروسی با مناظر دیدنی و اصوات شنیدنی‌اش به یک طرف، این رقص‌ها و شاباش دادن‌هایش به یک طرف. رقص خوب شاباش خوب هم در بر دارد. رقص چهره هیچگونه حقوق مادی و معنوی ندارد. به همبن خاطر آنها کسانی که به رقص پا یا کمر می‌پردازند را متهم می‌کنند که با شاباش‌دهندگان دستشان در یک کاسه بوده و از قبل با هم هماهنگ کرده بودند و خلاصه اینکه آنها مواجب‌گیر شاباش دهنده‌ها هستند.

حالا به سبک دوران بچگی گزینه‌های مرتبط را با فلش به هم وصل کنید که هر یک از رقص‌های تعریف شده به کدامیک از گرایش‌های اصلاح‌طلبانه، اصولگرایانه و میانه‌روانه تعلق دارد:

۱-رقص پا ۲-رقص کمر ۳-رقص چهره
الف- اصلاح‌طلب ب-میانه‌رو پ-اصولگرا

اگر هر کسی راسته‌ی کار خودش حرکات موزون‌اش را ازائه بدهد، مثلا گزینه «یک» به «الف»، «۲» به «ب» و «۳» به «پ» وصل شود، خطوط صاف و مرتبی از کار در می‌آید، اما اگر هر کدام بخواهد خودش را جای دیگری جا بزند، و یک گزینه‌ی دیگر را مال خودش بکند، خطوط در هم و بر هم  و آشفته‌بازار می‌شود!

حالا اگر کسی باشد که هم رقص پا و رقص کمر را در یک زمان ارائه بدهد، خیلی خوب می‌شود. حالا اگر کمی رقص چهره هم قاطی‌اش شد، می‌شود تحمل کرد!
تحلیل بیش از این شرط عقل نمی‌باشد!

————————————————————————————————–
امتیاز این تحلیل بدیع را تقدیم می‌کنم به عامل این جریان خزنده، داماد محترم «حامد» که نه تنها در عرصه‌ی مجازی وبلاگ ندارد، که اسمش قابل لینک خوردن باشد، بلکه شانس آورده است!
————————————————————————————————–